Het Antwerp Art Weekend is een stadswijde manifestatie voor hedendaagse beeldende kunst in Antwerpen, waarbij kunstruimtes in en rond de stad de handen in elkaar slaan om hedendaagse kunst te vieren en verder te promoten als een waardevol en essentieel onderdeel van de maatschappij. Het is de beste manier om de stad en zijn bloeiende kunstscene te ervaren, met een enorme hoeveelheid galeries, art spaces en musea om te ontdekken. Ruimtes halen alles uit de kast om een uitgebreid programma aan te bieden met tal van extra activiteiten.
De collectie van Kunst in Huis vernieuwt jaarlijks met een selectie van jonge kunstenaars die aan het begin van hun carrière staan. Vijf van hen komen samen tijdens de groepsexpo ‘De Nieuwe Garde van Kunst in Huis’. Benieuwd naar hun werk? Kom tussen 26 en 29 mei langs in het Zuiderpershuis tijdens Antwerp Art Weekend '22! De kunstenaars zijn nog niet bekend bij het grote publiek, maar wel al de moeite waard om te ontdekken. Ze trekken zich niet veel aan van de klassieke indeling in disciplines en werken in verschillende materialen en stijlen. Losjes rijgt hun werk zich aaneen binnen het eigen oeuvre. Samen richten ze de tentoonstelling in opdat alle - meestal nieuwe - werken, optimaal tot hun recht komen. Dit jaar bestaat de nieuwe garde uit: Jan Vandeplancke, Julie Van Kerckhoven, Rabten Tenzin, Sarah Lauwers en Veronika Bezdenejnykh.
Line-up
Jan Vandeplancke creëert voornamelijk objecten en installaties. Hij is een kunstenaar met veel interesses. Als kind wilde hij archeoloog worden, maar hij houdt ook van wetenschap, biologie, geschiedenis, folklore. In al deze interessegebieden die in zijn kunstpraktijk samenkomen is er één gemene factor: een fascinatie voor het object. Zijn werk onderzoekt en vervaagt de grens tussen gebruiksvoorwerp en kunstobject, en tussen tekening en sculptuur.
Julie Van Kerckhoven ziet zichzelf als beeldend kunstenaar die werkt met het medium fotografie. De kern van haar werk schuilt in haar beleving van de publieke ruimte. Ze gaat op zoek naar atypische toonplaatsen voor haar werk – zoals een verborgen hoekje of gang in een gebouw, maar ook het straatbeeld. Via fotografie engageert Julie zich in haar omgeving. Enerzijds legt ze de publieke ruimte rondom zich vast, anderzijds plaatst ze daar meestal haar nieuwe beelden. Ook voor tentoonstellingsprojecten in binnenruimtes zal ze altijd minstens voor een deel in situ werken en een dialoog aangaan met de ruimte: binnen, maar ook buiten en zelfs het liefst in de schemerzones tussen die twee (wat zie je bijvoorbeeld uit het raam?).
Rabten Tenzin bindt zich niet aan één medium, stijl of thema. Op esthetisch vlak kiest hij meestal voor poëzie en eenvoud. Hij werkt onder meer met tekeningen, schilderkunst, video en installatie. Zijn praktijk zou omschreven kunnen worden als eclectisch en experimenteel. Vergankelijkheid en spiritualiteit vormen twee belangrijke onderzoekspistes in het werk van Rabten. Hij is als boeddhist opgevoed en vindt in de boeddhistische filosofie veel inspiratie voor zijn werk. Spiritualiteit en kunst liggen, in zijn visie, niet ver uit elkaar. Hij is ervan overtuigd dat kunst ons, net als filosofieën uit de boeddhistische leer, veel kan bijbrengen over het leven en het menszijn. De kijker hoeft niet veel van het boeddhisme af te weten om de werken poëtisch te appreciëren.
Sarah Lauwers creëert experimentele video’s, die ze in installatiecontexten toont. Via audiovisuele collagetechnieken onderzoekt ze de manier waarop we de wereld rondom ons vormgeven. Ze werkt meestal in een studio, met een green screen: een groen doek of scherm dat als achtergrond gebruikt wordt bij opnames en dat in montage weggeknipt en vervangen kan worden. Op die manier kan een heel virtueel universum geschapen worden. Het montagewerk houdt ze opzettelijk ‘naïef’, ontwapenend, in de zin dat het vaak zichtbaar is: verhoudingen die niet helemaal kloppen, zichtbaar knip- en plakwerk, een geluidsman die in beeld komt. Deze methode zorgt niet alleen voor een zekere speelsheid en humor, maar ontbloot ook een duidelijke fictieve omgeving – een constructie, een film die toegeeft dat die geen illusie van realiteit voorspiegelt.
De werken van Veronika Bezdenejnykh zijn heel kleurrijk en lijken te schipperen tussen verschillende gradaties van abstractie en figuratie. In haar schilderkunst onderzoekt Veronika heel persoonlijke mijmeringen, herinneringen, verhalen, maar ook wat het betekent een beeld te maken. Vormelijk weigert ze zichzelf spelregels op te leggen, en zoekt ze een zo groot mogelijke vrijheid op. Veronika werd geboren in Kazachstan en ver - huisde naar België toen ze tien jaar oud was. In haar kindertijd waren zeer weinig artistieke in - vloeden aanwezig, maar ze herinnert zich wel dingen die haar creatieve verbeelding toen al aanspraken, zoals wandtapijten die bij familie tegen de muur hingen of het behangpapier dat haar ouders minutieus in repen naast elkaar probeerden te hangen, zodat het patroon mooi aansloot, maar dat toch onvermijdelijk een doorbreking van het beeld inhield. Die intieme herinneringen stimuleren haar om bijvoorbeeld een reeks werken geïnspireerd op behangpapier te maken. Hier onderzoekt ze niet alleen het kleuraspect, of de onderbre - king van een beeld, maar ook de associaties met het binnenhuiselijke, familiale leven dat behang met zich meebrengt.